A MÁXICA NOITE DE SAN XOÁN

Por segundo ano consecutivo a asociación de veciños de Adina celebrou no recinto da casa de asociación a tracicional fogueira de San Xoan.
O pasado ano a afluencia de xente non foi moi abundante, pero nesta ocasión o campo encheuse de numerosos veciños e veciñas. Conforme ía entrando a noite a xente ía ateigando o lugar, quen sabe se atraídos pola maxia do lume nesta noite meiga, ou se cabe atraídos polo aroma das sardiñas asadas que alí se podían degustar de forma totalmente gratuíta xunto con churrasco, tortillas, empanada, postres, viños... e queimada.
E que é esta unha noite especial para todos os Galegos, e como non, para os veciños de Adina. Os mitos e lendas que dende pequenos temos escoitado das bocas dos nosos maiores, sobre esta noite, fan que sexa esta a noite máis máxica do ano. Unha noite para disfrutar, comer, beber e bailar.
Incluso tibemos ocasión de escoitar en primicia e en exclusiva para os alí presentes o nobo conxuro da queimada, de boca de Gabriel, co seu toque persoal.
Pero señoras e señores, nesta marabillosa festa, non foi todo tan doado. Os que alí estibemos sabémolo, e os que non estiveron contarémoslle-lo: ¡¡A nosa boneca da fogueira saíunos dura de roer!! A pesares de ser de plástico parecía ser inmune o lume, e de non ser das artes de queima do noso veciño o Juan, de seguro que aínda hoxe estaría...¡¡inchada!!

Pero non acabaron aí as dificultades: resulta que na noite onde o lume é protagonista, a noite na que todo o malo arde na brebaxe de augardente, laranxas, café, azúcar, etc. ¡a queimada non quería arder! Foi necesaria a intervención de tres unidades prebistas de cadanseu chisqueiro (a destacar o chisqueiro rectificado de Suso) para facela queimar.
Xa estaba queridos lectores, o protocolo estaba cumprido. Xa se comera, xa se bebera, a fogueira xa estaba ardendo dandonos luz e calor, a boneca xa fora pasto das lapas, a queimada xa se acabara (e non porque a consumira o lume) e incluso os mais atrevidos xa saltaran a fogueira tres veces co fin de espantar os malos espíritos. Aínda que algúns como Gerardo, o presidente da asociación de veciños e mais Miro, vocal da mesma, parece que espantaron os espíritos para varios anos xa que deberon saltar unha ducia de veces. Se coñece que lle colleron o gusto, aínda que teño que recoñecer que uns cantos saltos foron por petición expresa da fotógrafa, ¡xa que non daban saído ben nas fotos!

Aprobeitamos dende aquí para agradecerlle a todos os que co seu traballo fixeron posible que os veciños e os non veciños de Adina disfrutásemos deste modo na noite meiga. Gracias tamén a todos os asistentes, xa que sen eles a festa non sería posible. Esperamos que para o ano sexamos moitos máis. Xa sabedes, estaredes todos convidados. Un forte abrazo a todos.