HUGO ANDRADE PADÍN, PRESIDENTE DA ASOCIACIÓN CULTURAL TEATRO DO MAR

A Asociación Cultural Teatro do Mar creouse en febreiro de 2002 como unha actividade do I.E.S. de Vilalonga. Era un grupo de teatro formado por alumnos e dirixido por alumnos. Dende setembro de 2005, ese grupo de aficionados pasou a converterse nunha asociación. Un cambio importante na configuración do novo equipo, que atopou na persoa de Hugo Andrade Padín, a figura que a partir de entón levaría as rendas deste grupo teatral.
Este veciño de Adina, naceu en xullo de 1984 en Portonovo. Cos estudos do Ciclo Superior de Animación Sociocultural aparcados temporalmente, traballa como monitor de teatro no Colexio “O Cruceiro” de Vilalonga, no I.E.S de Vilalonga e na Academia de Artistas de Luis Queimada en Sanxenxo. Como él dí, a dirección de Teatro do Mar debería ser unha actividade máis, pero ocupa a maior parte do seu tempo. Non en van, esta Asociación conseguiu en moi pouco tempo, ter un amplo programa de representacións e actividades culturais, dentro e fóra do noso concello.

¿Cales foron os seus inicios ou experiencias no mundo do teatro e a representación?
Comecei no teatro cando a miña tía foi presidenta de “Lembranzas”, fai doce anos. Dende esa estiven en grupos de teatro nos colexios onde estudei: Portonovo, Salesianos de Cambados, I.E.S. de Vilalonga, e no grupo de teatro da Asociación Avante.
¿Que lle animou a crear un grupo de teatro?
Cando se fundou Teatro do Mar fai cinco anos, dinme conta das escasas actividades extraescolares que tiña Vilalonga. Isto animoume e suscitou entre os meus compañeiros a creación dun grupo de teatro.
¿Con que equipo conta a Asociación?
Primeiro, coa colaboración da Xunta Directiva, que son os meus compañeiros. Despois co grupo de alumnos, un total de trinta e cinco, de tódalas idades, dende os sete anos aos vinte e tres que teño eu. E sobretodo coas familias dos alumnos para cada unha das actividades que realizamos.
¿Teñen feito xa moitas representacións?
Nestes cinco anos non nos podemos queixar, porque aínda nos piden a primeira obra que estreamos. Por primeira vez, o ano pasado, fumos actuar fóra do concello de Sanxenxo: a Lores e a Dena. Ainda que quedan aquí ao lado, estabamos moi emocionados.
¿Que actividades, aparte do teatro, realizan?
Realizamos por primeira vez unha comparsa no Entroido. Organizamos un maio o pasado día 1 de maio. Tamén está Portovisión que é un espectáculo musical–teatral que gusta moito. E en setembro sairán os novos obradoiros, dos que aínda non podemos falar, relacionados coa música.

¿Posúen xa algún tipo de galardón ou premio teatral?
No ano 2004, na IV Edición do concurso “Entre Nós, en Galego”, promovido pola Consellería de Educación, premiáronnos na modalidade de Teatro. Quedamos primeiros da provincia de Pontevedra e terceiros de Galicia, de entre máis de cen grupos de teatro. Foi coa obra Triste chegada, que nunca máis se volveu a representar.
¿Con qué orzamento contan?
Cada ano contamos coa cota de socio, que son doce euros e coas actuacións que realizamos. Tamén dispoñemos da subvención do concello que este ano é de oitocentos euros, así como a colaboración de comercios do concello de Sanxenxo.
¿Os integrantes poden ver nesta actividade unha saída laboral?
De momento vena como unha ocupación do tempo libre, pero non podo dicir que non teña o meu relevo entre algún dos integrantes nun futuro. Veñen pisando moi forte e con moitas gañas.
¿Teatro do Mar pode ser unha canteira de futuros actores?
De tantos alumnos o difícil sería que algún non saíra directo ó estrelato. Coido que hai moito talento en Teatro do Mar e estou seguro de que algún ou algunha triunfará.
¿Que cre que necesita un bo actor de teatro?
Podo dicir o que necesito eu para poder representar una obra de teatro. En primeiro lugar, confianza nos teus compañeiros e en segundo lugar, ilusión polo que estás a facer. Para min, se perdo a ilusión por un proxecto, é moi complicado que o poida levar a cabo.
¿Cales son os seus actores ou obras de cabeceira?
Lola Herrera gústame moito e tamén María Galiana. En canto a obras, teño La casa de Bernada Alba, que será un futuro proxecto, e as que estamos preparando ocupan sempre a miña cabeceira.
¿Como ve o futuro do teatro no concello?
Coido que, entre todos os grupos e o Concello, estamos intentando sacar á xente da casa para ir ver teatro. Penso que faltan lugares para facelo e apoialo un pouco máis. De tódalas maneiras, a xente xa sabe que estamos aquí e pouco a pouco, coido que crecerán os espectadores.
¿A que aspira Teatro do Mar?
Aspiramos a ocupar o lugar que cada un sinta como propio, no que se poidan expresar artística e culturalmente aqueles que queiran.

A ASOCIACIÓN OS RAPOSOS ORGANIZAN A XXI VOLTA PEDESTRE A AIOS

Este mes de maio, coma o ano pasado, tivo lugar a XXI Volta Pedestre a Aios, coincidindo coas festas patronais en honra a San Antonio.
A Asociación Cultural e Deportiva Os Raposos volve a ocuparse da organización das festas e de diversas actividades con motivo desta celebración. Entre elas, esta carreira xa tradicional, cunha participación similar á de outros anos.
A competición foi do más emocionante, destacando as diferenzas de idade nos participantes, que en cada categoría contaron cos seus respectivos gañadores.

O COLEXIO ABRENTE CELEBRA A 14ª EDICIÓN DA CARREIRA ESCOLAR DO SALNÉS

O pasado venres 11 de maio, con motivo da celebración do 25 Aniversario do Colexio Abrente de Portonovo celebrouse a 14ª edición da Carreira Escolar do Salnés. Este ano a organización contou con máis de 500 participantes, e ademáis do colexio Abrente participaron os colexios como os de A Florida de Sanxenxo, Cruceiro de Vilalonga, Magaláns de Dorrón, IES de Baltar e As Covas de Meaño. Tamén participaron corredores apuntados por libre.
A carreira baixo o lema “En galego gañamos todos”, estivo organizada polo Equipo de Normalización Lingüística do colexio Abrente, é por iso que sempre se celebre na Semana das Letras Galegas.
Na carreira, contouse coa presenza de Julio Bernal, de 88 anos, recordman mundial para maiores de 85 anos, que asistiu acompañado do seu fillo.
Tódolos participantes recibiron un agasallo. Así, os dez primeiros de cada categoría recibiron unha medalla e os tres primeiros un trofeo e agasallo.

MARÍA MARIÑO (NOIA, 1907 - O COUREL, 1967)

Un día antes do 17 de maio oín, por casualidade, a conversa de dúas mulleres que falaban sobre o festivo do día seguinte. En realidade descoñecían se era festivo ou non, e no caso de que fose, sorprendíanse do motivo polo cal ese día todo permanecería pechado, como se dunha data importante se tratase.
O día no que a literatura galega festéxase, ten que comezar a considerarse como unha data a celebrar. Ten que deixar de coñecerse soamente por aqueles entendidos ou namorados da nosa lingua. Ten que deixar de practicarse únicamente nas aulas, onde os rapaces adoitan facer murais, recoñecer fotografías do escritor homenaxeado, ou percorrer a súa biografía, mediante traballos dentro das clases de lingua. É importante coñecer os precursores e continuadores na práctica da nosa lingua, e por iso, a Revista fai unha parada para a mención da homenaxeada deste ano: María Mariño Carou.

Naceu en Noia no ano 1907. Foi a cuarta de cinco irmáns. A súa infancia e xuventude nesta localidade están marcadas polas dificultades económicas da familia. Traballa como costureira polas casas. As amigas lémbrana como unha persoa estraña e solitaria. O traslado a Escarabote (Boiro), onde unha tía súa traballaba de cociñeira no Pazo de Goián, que tiña unha boa biblioteca, permítelle o acceso a algunhas lecturas.
Casa en Boiro co mestre Roberto Posse Carballido e despois dun breve período tempo no País Vasco, regresan a Galicia, instalándose en Romeor do Courel e logo en Parada, a onde se trasladan por consello médico a causa da depresión nerviosa que sofre a escritora. Neste lugar pasará María Mariño o resto da súa vida.
No Courel coñece a Uxío Novoneyra, quen promove a publicación do seu primeiro libro: Palabra no Tempo edítase no ano 1963 na colección "Tesos Cumes" da editorial Celta. María Mariño comezara a escribir seis anos antes, primeiro en castelán, logo en galego. Sen apenas relacións no mundo literario, o illamento e a marxinalidade que caracterizou en moitas ocasións o labor creativo das mulleres condicionou a recepción da súa obra, mesmo chegou a suscitar nalgún momento dúbidas sobre a súa existencia e a autoría dos poemas.
Habería que agardar 27 anos desde a publicación de Palabra no Tempo para que se dese a coñecer o seu segundo libro; unha edición promovida por Uxío Novoneyra e Antón Avilés de Taramancos e publicada polo Concello de Noia. No volume Verba que comeza recóllese unha ampla mostra dos poemas escritos por María Mariño no último ano da súa vida, enferma xa de leucemia. Antes, de acordo cos datos facilitados por Uxío Novoneyra, escribira dúas obras en castelán que non se coñecen: "Los años pobres. Memoria de guerra e postguerra" e "Más allá del tiempo". No ano 1994 Edicións Xerais publica a Obra Completa.
Unha poética radicalmente intimista e unha linguaxe rupturista caracterizan, segundo Carme Blanco, estudosa da súa obra, a escrita de María Mariño. Unha personalidade literaria que se sitúa nas marxes do canónico no seu tempo. A súa figura suscitou e segue a suscitar interpretacións diversas. Unha mirada embazada durante moito tempo polo descoñecemento da súa vida e a desconfianza do proceso de escrita da súa obra.
Os seus restos mortais repousan no cemiterio de Seoane do Courel.

Tiven medo de bogar,

tiven medo de auga crara.

Anque fora cuns bos remos

anque fora na mar calma,

¡non bogaba!, ¡non bogaba!

O medo xa non sei del.

Xa secou aquel mar longo.

E sin saber donde veu,

si é doutro ou é meu,

navego nun mar de fondo.

Do libro "Palabra no Tempo", 1963 (M. Mariño)

Son a suma total
daquel que foi medindo
a pegada aquela que non digo,
pegada que soia se puxo o seu nome.
Son resta da esperanza –diferencia quedou-
multiplicada xa nacín,
para qué dividirme agora?
san, enteira voume indo,
san, enteira vou quedando,
o paso xa me cederon,
inda que o camino se vira,
vaise virando en duro,
as pegadas ben se ven
vense volcar nas penas,
liman os picos dos montes,
raxan a cume i o mar,
raxan as alturas todas,
raxan a neboa,
raxan o sol,
ráxanse todas nunha,
ésta cingese
vaise cinguindo.
¡Terra, alma dona!
pegado que soia
se puxo o seu nome.
Do libro "Verba que Comeza", 1990 (M. Mariño)

OBRADOIROS DO MAR DE ENTRETENDAS C.C.U.

Os días 17, 18, 19 e 20 de maio, ENTRETENDAS C.C.U., estivo presente no evento náutico da Semana Naval RÍA DE PONTEVEDRA, desenrolado na Praza do Mar, no porto deportivo de Sanxenxo.
Foron un total de dezaoito, os agraciados no sorteo das viaxes pola ría, todos eles clientes dos establecementos asociados. Cada premiado puido levar un acompañante que disfrutou igual que eles dun paseo polo mar, e dunhas vistas da costa do noso concello desde unha perspectiva ben distinta. A organización do evento preparoulles unha recepción no Clube Náutico de Sanxenxo, incluíndo un almorzo, a saída pola ría para ver as regatas, unha merenda e a asistencia á entrega de premios aos regatistas.
Na Praza do Mar, e coincidindo coa ponte das Letras Galegas, a asistencia foi progresiva ao ir coñecendo as actividades que alí se estaban a desenrolar. No village, onde se instalaron expositores de diferentes empresas e firmas comerciais, montáronse inchables para os nenos e un toro mecánico e tabla de surf para os non tan nenos. Así mesmo, unha das empresas alí situadas promovía o seu producto cuns aparatos de locomoción moi orixinais, que podían lembrar aos utilizados como taxis nos países da América latina.
A organización da Semana Naval, cedeu un dos toldos do village a ENTRETENDAS C.C.U., para a realización de actividades de artesanía e tempo libre. O obradoiro de arte Ronsel, levou adiante obradoiros adicados ao público infantil. Tódolos nenos que o desexaron poideron disfrutar de actividades creativas e lúdicas, totalmente gratis. Os obradoiros realizáronse en horario de mañá e tarde, os catro días do evento.
Os rapaces comezaron disfrutando de xogos de presentación, con cancións en grupo. Fixéronse manualidades como a decoración de pedras de mar con témperas de cores; obradoiros de pintura, onde cada neno fixo o seu autorretrato; e actividades de modelado en plastilina, que as mans dos máis pequenos conseguiron converter en peixes de cores. Os monitores ensinaron tamén aos nenos a facer formas e figuras con papeis e globos, nos obradoiros de papiroflexia e globoflexia, onde os avións e as flores foron os auténticos protagonistas. Pero sen dúbida, a actividade estrela foi a do maquillaxe. Vese que os rapaces viven nun constante entroido e non quixeron deixar de pintarse a faciana con formas do máis orixinal: dragóns, bolboretas, tigres, demos ou flores. Os nenos disfrutaron e os pais non deixaron de perderse os detalles e as reaccións dos pequenos.

FOGUEIRA DE SAN XOÁN EN ADINA

Pero de nada serven estas confituras se esta noite máxica non saltamos as fogueiras. Por iso, a Asociación de Veciños San Miguel de Adina, ten pensado festexar a noite de San Xoán cunha fogueira no seu Centro Social. Por iso, a directiva convida a tódolos veciños a que se acheguen esa noite para degustar as tradicionais sardiñas, algún que outro churrasco e a sempre obrigada queimada. Todo aquel que queira vivir unha festividade como a de antano, que non deixe de asistir e saltar a fogueira.

A NOITE MÁXICA

Dende os tempos máis remotos, coincidindo coa celebración do solsticio de verán (a noite máis curta do ano), ten lugar, na nosa terra, unha noite cunhas características moi especiais. É a noite do lume, das lumeiradas, fogueiras, cachelas ou cacharelas. É a noite da auga, reviven as propiedades das fontes santas e milagreiras, das nove ondas do mar (purifican e fecundan), do orballo. E tamén do mundo vexetal.
Esta noite as plantas acadan o mellor das súas propiedades curativas e máxicas. Por iso, as mozas recóllenas para poñelas nun caldeiro con auga. Alí teñen que quedar ao orballo da noite e pola mañá tódolos membros da casa, en especial os nenos, lávanse con esta auga milagreira.
Algunhas herbas varían segundo a zona, pero hai moitas que aparecen en todas elas. Outras plantas máxicas adornan esta noite as paredes das casas e as fiestras. Ás veces son engados que fan os mozos ás mozas, pero tamén teñen a intención de escorrenta-los demos. Para os que queiran ergerse a mañá de San Xoán e lavar a faciana cunha auga distinta, preparen a seguinte receita:

Rosa Canina. Tamén roseira, silva macho, rosal bravo, rosal do demo... ademáis do arrecendo, ten propiedades tónicas e astrinxentes para a pel.

Fento macho. Tamén fieito, dentabrón... Cóntase deste fento que bota 'flores' a medianoite de San Xoán. Estas servirán para facer feitizos. É velenoso, actúa como paralizante muscular.

Fiuncho. Tamén, fionllo... Protexe do mal de ollo. Un saquiño con sementes axuda a manter a saúde. Ten propiedades diuréticas e dixestivas. Úsase para lava-los ollos e axuda á secrección do leite.

Herba Luisa ou verbena olorosa. É costume recoller esta planta (as mozas casadeiras) ás doce da noite de San Xoán. Utilizábase para facer ritos e feitizos amorosos. Ten propiedades dixestivas.

Herba de San Xoán. Tamén pericón, abeluria, espantademos... A crenza popular era que ó queimala na casa, espantaba os demos. É cicatrizante, antiséptica, astrinxente, diurética e antidepresiva.

Malva. As propiedades desta planta son ensalzadas en moitos ditos populares: "Cun horto e un malvar hai menciñas para un fogar". Serve para a tos, queimaduras, picaduras de abellas...

Codeso. Tamén piorno, xesta, retama... Atribúenselle propiedades purgantes, diuréticas e tónicas para o corazón. Coas súas ramas várrese a casa para purificala e protexela.

Romeu. Tamén alecrín, rosmariño... Hai tempo queimábase cando había enfermos na casa. Oler a súa madeira conserva a xuventude. A súa esencia é cicatrizante, boa para o reúma e fai crece-lo pelo.

Sabugueiro. Tamén bieiteiro, saúco... É bo para as inflamacións, é sudorífico e calma a tos. As propiedades intensifícanse cando a noite de San Xoán os bendice.

Coas herbas recollidas na noite de San Xoán facíanse os 'cachos', mellor con auga de sete fontes. As herbas, atadas nun feixe, deixábanse nun caldeiro con auga, toda a noite, ó sereno (para a bendición do San Xoán). A mañá seguinte, lavábanse coa auga e gardaban as herbas que secaban ó sol, para logo usar como menciñas. Tamén hai a crenza de que si as mozas meten as herbas baixo da almofada, coñecerán quen vai se-lo seu home. Pendurando do leito as herbas de San Xoán, pódese sabe-la sorte dos ausentes.
Elisa Franco

A DIRECTIVA DO VILALONGA F.C. MANTÉN A SÚA APOSTA E CONFIANZA NA CANTEIRA

_ Unha vez finalizada a presente campaña, 2006-2007, ¿cumpríronse os obxectivos fixados a comezos de tempada?
Si, por suposto. O noso obxectivo era non baixar a Preferente, e nestes momentos estamos cuartos, en play-off de ascenso a 2ª B. E non só no primeiro equipo, xa que nas categorías inferiores conseguiuse o ascenso dos Xuvenís e dos Infantís.
_ De cara a tempada que ven, ¿seguirán confiando no mesmo corpo técnico?
Iso dependerá de se segue a mesma directiva ou non. No caso de que seguira a mesma, posiblemente se siga contando co mesmo corpo técnico.
_ A política que segue o Vilalonga F.C. de cara a conformación do primeiro equipo, ¿baséase máis na canteira ou nas fichaxes de fora?
Ó Vilalonga F.C. sémpre lle gusta confiar na canteira, iso por enriba de todo, pero por mor de ter un complexo deportivo que poida albergar a máis categorías inferiores, non saen xogadores preparados para a Terceira división, polo que é necesario facer fichaxes de fóra. Nestes momentos, un 80% do equipo é de fóra.
_ Tendo en conta o orzamento do clube, ¿é moi ambicioso pensar nun ascenso a 2ª B?
Nestes momentos, co presuposto actual, o Vilalonga F.C. non pode nin sequera estar en Terceira división, e non só polo orzamento, que este si o podería chegar a haber, senón tamén polo potencial da vila en sí.
_ ¿Con cantos equipos conta na actualidade o Vilalonga F.C ? ¿Cales son?
O primeiro equipo en Terceira división, e xuvenís, cadetes, infantís e alevíns, todos eles en Primeira provincial.
_ ¿Cre vostede que estos equipos forman unha canteira sólida para un equipo de Terceira división?
Non. Por mor das instalacións das que dispoñemos non podemos ter unha canteira que nos vaia a servir para a Terceira división. Os rapaces precisan de moito ensino e có Campo de San Pedro non é abondo.
_ Para o Vilalonga F.C. rematar a tempada por riba do Portonovo, ¿é ter os obxectivos cumplidos ou hai máis obxectivos?
Para a xente de Vilalonga, quedar por riba do Portonovo S. D. é un aliciente máis, pero este non é o noso obxectivo. O noso obxectivo é non descender.
_ ¿Como valoran ao seu público?
De maravilla. Logo de viaxar a moitos campos podo decir que non somos os primeiros, pero sí somos os segundos con máis público no campo. A San Pedro cada domingo asisten unha media de quinientos afeccionados, cando nos demáis campos non adoita haber máis de cen.
_ ¿Cal cre que son os puntos fortes e débiles do clube?
O punto máis forte é a ambición que pon a xente de Vilalonga. Ante calquer problema a xente vólcase có clube.
O punto débil quizais sexa o tema económico, ter que andarlle a pedir tanto a xente. Nunha vila de tres mil habitantes, como a nosa, xuntar 28 millóns de pesetas para o presuposto é moi difícil.
_ ¿Que pensa vostede do proxecto do campo de herba sintético?
Iso foi o mellor que nos podía pasar. Debido á carga de adestramentos, ás inclemencias do tempo, ós partidos, etc. o campo cada vez está peor. Este novo campo liberaría ao de San Pedro de tanta carga, có que estaría perfecto para xogar cada domingo.
Carlos Názara Blanco
Data da entrevista: 13/05/07

VILALONGA F.C., OS COMEZOS DUN HISTÓRICO

O Vilalonga F. C., equipo asentado na 3ª División e loitando por entrar nos postos que dan acceso o play-off de ascenso a 2ª División B do Fútbol español non foi sempre un clube tan grande, senón que, dende a súa formación, ano a ano, as xentes que se entregaron a este sentimento, a este equipo, foron engrandecéndoo máis e máis, ata chegar ao que hoxe é este clube.
Os seus comezos dátanse de principios do século XX. Segundo recolle a marabillosa obra de Victoriano – Andrés Otero Iglesias “Vilalonga F. C. 50 anos de historia”. Corría o ano 1915 cando un equipo coñecido como o Paxaro Azul foi formado para xogar partidos contra outras parroquias en representación da de Vilalonga. Aínda que nesta época non había unha competición oficial, os partidos ían gañando en rivalidade, sobre todo os disputados entre Vilalonga e a histórica parroquia de Gondar.
A paixón que xeraba este novo equipo fixo que cada vez máis xogadores quixeran formar parte del. Ante a imposibilidade de xogaren todos xuntos fúndase o Veloz, equipo que acollería a todos aqueles xogadores que xa non tiveran cabida no Paxaro Azul. Deste xeito foron aparecendo outros equipos como o Racha ou o Xuvenil de Gondar, equipos constituídos para xogar entre eles mesmos, xa que cando o rival era de outra parroquia facíase unha selección dos mellores xogadores de cada equipo e xuntos defendían as mesmas cores, as do VILALONGA.
O primeiro encargado de facer esa selección de xogadores foi Secundino Caneda (Manucho). Era el quen escollía os que consideraba os mellores once xogadores de entre os equipos da parroquia para defender a camisola do Vilalonga. Manucho emigrou cara América e o seu relevo colleuno Baldomero Caneda Padín no ano 1932.
En 1936, produciuse un acto que cambiaría a historia de todo o país, e que tamén afectou directamente o fútbol vilalongués: a Guerra Civil. Por eses tempos todo acto lúdico, festivo ou deportivo foi prohibido. Deste xeito o balón deixou de rodar en Vilalonga e nas demais parroquias onde o fútbol local se estaba a converter nun gran acontecemento social.
Os anos seguintes á guerra, todo o país estaba sumido na miseria, e nacía unha dictadura na que moitos non sabían o que ía ser deles (exiliados, emigrantes, etc.). Vilalonga non era unha excepción, e as circunstancias non eran as máis idóneas para facer renacer o espírito do fútbol. Sen embargo, no 1942 constátase a organización deportiva dunha sociedade denominada VILALONGA F. C. coa súa propia xunta directiva, os seus socios, abonados, etc. O seu primeiro secretario foi D. Francisco Pérez Méndez e quen desexara facerse socio debería pagar un abono de dúas pesetas o mes. Este é o comezo do Vilalonga F. C. que anos máis tarde será inscrito como equipo na Federación de Fútbol.
A primeira xunta directiva estaba formada polos seguintes membros:
Presidente: Manuel Pita Soto
Vicepresidente: Servando Afonso Fernández
Secretario: Manuel Caneda Chan
Vogais: José Abeijón, Hidilio Buezas, Guillermo Piñeiro Vidal, José Fernández “o Cesteiro”, Arturo Gómez “do Loureiro”, José Caneda e Manuel Vázquez “Manolo de Don Pepe”.
Este equipo directivo reuníase cada semana para tratar diferentes temas referentes ó clube. Isto chegou a oídos da Guardia Civil, quen obrigou á suspensión destas reunións (recordemos que en tempos de posguerra as reunións de máis de tres persoas estaban prohibidas). Logo de lle explicaren o por que das reunións, a propia Guardia Civil recomendoulle á directiva, a federación do equipo para que así puidesen reunirse sen incumprir a lei. Deste xeito, o secretario do clube, Manolo Caneda inscribe o equipo no Comité de Competición. Isto ocorre a comezos de 1947.
O partido da presentación oficial do Vilalonga C. F. terá lugar o 29 de xuño de 1947, día da festa do patrón da parroquia. Como rival, quen mellor que o Anduriña, equipo veciño e histórico rival. A contenda saldouse co resultado de 7 – 0 a favor dos locais.
Desde este ano o Vilalonga viviu situacións moi distintas, as veces endozadas con importantes ascensos e outras, en cambio, amargadas polos sempre dolorosos descensos.
Na actualidade, este clube está a vivir a súa mellor época histórica, a piques de entrar na fase de ascenso a 2ª B, co proxecto dun novo campo de herba sintética que permita contar con máis categorías inferiores e cunha canteira que demostra estar preparada para ser o futuro dun clube chamado a ser grande.
Pero detrás de todos estes logros, atópase xente que traballa case dende o anonimato, xente como Víctor, actual presidente do clube. Con él conversamos, e o de ahí saíu a seguinte entrevista, as seguintes preguntas co fin de saber un pouco máis sobre este clube.
Carlos Názara Blanco

A NOSA HISTORIA EN FOTOS

Pensando no interese que despertan sempre esas fotos antigas sacadas dun caixón, de onde fai tempo que non saen, na Revista, presentamos unha nova sección que precisa da participación de todos. En cada número publicaremos unha foto dun particular que queira mostrar imaxes concretas da nosa historia: un acontecemento, unha festa, un desastre ou unha celebración de interese para os veciños do concello de Sanxenxo. O interesado só ten que poñerse en contacto con nós, achegandonos esa foto para publicala.
Como primeira foto rescatada en branco e negro, temos a seguinte: propiedade de Mª Jesús Bermúdez, aproximadamente do ano 1958, en Sanxenxo. Trátase dun retrato en grupo, daquelas nenas, algunhas delas hoxe avoas, que participaban na pedida de esmola para o DOMUN.

NA TÚA CASA OU NA DE MEUS PAIS

Según as estadísticas dun artigo de prensa do luns 9 de abril de 2007, na páxina 9…
…Podo chamarme Sandra. Ser galega. Solteira. Ter 29 anos. Vivir nun concello como Sanxenxo. Ter estudos universitarios. Estar á espera do meu posto de traballo ideal, xa que como está o panorama fóra, o 12,4 por cento dos xóvenes galegos están en paro. Son optimista e podo estar a traballar. Ainda que se unimos a falla de experiencia laboral, a inexistencia dun máster especializado, o escaso dominio de idiomas, ou ser muller, podo estar a traballar nun posto non desexado e que non corresponda coa miña titulación. E se desexamos un traballo estable e ben remunerado, xa é moito pedir.
Podo seguir desexando independizarme e formar parte dese 65 por cento de menores de 35 anos que todavía viven no fogar dos pais. E se decido marchar, se é que me vou, máis da mitade do meu soldo, o 63 por cento máis concretamente, teño que adicalo á compra dunha vivenda, cando o recomendado polos expertos é non sobrepasar o 30 por cento do salario. A parte disto, hai que buscar e buscar, sen decidir o enderezo da futura vivenda, xa que o ano pasado o prezo dun piso encareceuse un 10,7 por cento, por riba da media estatal. E estamos a falar do concello cos prezos, por metro cadrado, máis altos da comunidade galega. Se pensó en alquilar, incluso isto vai ser cuestión complicada. Nalgúns casos podo quedar en casa de meus pais por cuestión de comodidade, ou porque retraso a marcha uns anos para incrementar a capacidade de aforro e así poder mercar un piso.
Despois de que tódolos partidos políticos presentes nas eleccións do noso concello estiveran dacordo nas necesidades dos xóvenes, é necesario salientalas. Por iso, a nova corporación municipal recentemente elixida, debe ter sobre a mesa este problema, e procurar solucións con políticas de emprego e vivenda, pero sobre todo as de emprego. Éstas deben ser a principal prioridade da Administración con respecto aos xóvenes. Estanse facendo cousas pero todo o que se faga sempre será pouco.
Elisa Franco