Según as estadísticas dun artigo de prensa do luns 9 de abril de 2007, na páxina 9…
…Podo chamarme Sandra. Ser galega. Solteira. Ter 29 anos. Vivir nun concello como Sanxenxo. Ter estudos universitarios. Estar á espera do meu posto de traballo ideal, xa que como está o panorama fóra, o 12,4 por cento dos xóvenes galegos están en paro. Son optimista e podo estar a traballar. Ainda que se unimos a falla de experiencia laboral, a inexistencia dun máster especializado, o escaso dominio de idiomas, ou ser muller, podo estar a traballar nun posto non desexado e que non corresponda coa miña titulación. E se desexamos un traballo estable e ben remunerado, xa é moito pedir.
Podo seguir desexando independizarme e formar parte dese 65 por cento de menores de 35 anos que todavía viven no fogar dos pais. E se decido marchar, se é que me vou, máis da mitade do meu soldo, o 63 por cento máis concretamente, teño que adicalo á compra dunha vivenda, cando o recomendado polos expertos é non sobrepasar o 30 por cento do salario. A parte disto, hai que buscar e buscar, sen decidir o enderezo da futura vivenda, xa que o ano pasado o prezo dun piso encareceuse un 10,7 por cento, por riba da media estatal. E estamos a falar do concello cos prezos, por metro cadrado, máis altos da comunidade galega. Se pensó en alquilar, incluso isto vai ser cuestión complicada. Nalgúns casos podo quedar en casa de meus pais por cuestión de comodidade, ou porque retraso a marcha uns anos para incrementar a capacidade de aforro e así poder mercar un piso.
Despois de que tódolos partidos políticos presentes nas eleccións do noso concello estiveran dacordo nas necesidades dos xóvenes, é necesario salientalas. Por iso, a nova corporación municipal recentemente elixida, debe ter sobre a mesa este problema, e procurar solucións con políticas de emprego e vivenda, pero sobre todo as de emprego. Éstas deben ser a principal prioridade da Administración con respecto aos xóvenes. Estanse facendo cousas pero todo o que se faga sempre será pouco.
Elisa Franco
…Podo chamarme Sandra. Ser galega. Solteira. Ter 29 anos. Vivir nun concello como Sanxenxo. Ter estudos universitarios. Estar á espera do meu posto de traballo ideal, xa que como está o panorama fóra, o 12,4 por cento dos xóvenes galegos están en paro. Son optimista e podo estar a traballar. Ainda que se unimos a falla de experiencia laboral, a inexistencia dun máster especializado, o escaso dominio de idiomas, ou ser muller, podo estar a traballar nun posto non desexado e que non corresponda coa miña titulación. E se desexamos un traballo estable e ben remunerado, xa é moito pedir.
Podo seguir desexando independizarme e formar parte dese 65 por cento de menores de 35 anos que todavía viven no fogar dos pais. E se decido marchar, se é que me vou, máis da mitade do meu soldo, o 63 por cento máis concretamente, teño que adicalo á compra dunha vivenda, cando o recomendado polos expertos é non sobrepasar o 30 por cento do salario. A parte disto, hai que buscar e buscar, sen decidir o enderezo da futura vivenda, xa que o ano pasado o prezo dun piso encareceuse un 10,7 por cento, por riba da media estatal. E estamos a falar do concello cos prezos, por metro cadrado, máis altos da comunidade galega. Se pensó en alquilar, incluso isto vai ser cuestión complicada. Nalgúns casos podo quedar en casa de meus pais por cuestión de comodidade, ou porque retraso a marcha uns anos para incrementar a capacidade de aforro e así poder mercar un piso.
Despois de que tódolos partidos políticos presentes nas eleccións do noso concello estiveran dacordo nas necesidades dos xóvenes, é necesario salientalas. Por iso, a nova corporación municipal recentemente elixida, debe ter sobre a mesa este problema, e procurar solucións con políticas de emprego e vivenda, pero sobre todo as de emprego. Éstas deben ser a principal prioridade da Administración con respecto aos xóvenes. Estanse facendo cousas pero todo o que se faga sempre será pouco.
Elisa Franco
No hay comentarios:
Publicar un comentario