RESTAURACIÓN DO NENO XESÚS

Unha semana antes da celebración das festas da vila de Portonovo, na procesión que sube as imaxes cara a Igrexa parroquial de Adina, unha delas sufriu un percance. Concretamente, o Neno Xesús que leva nos seus brazos a Virxe do Carme, co movemento saiu do enganche metálico que o suxeitaba e caeu ao chan. De forma precipitada, era necesario arranxar os problemas da pequeña imaxe, xa que uns días máis tarde tiña que acompañar á Virxe nas procesións con motivo das festividades dos patróns.
O párroco don Xosé decidiu proceder á restauración inmediata da talla, que posuía alteración graves provocadas pola caída, e outras que viñan dadas polo paso do tempo. O dano máis grave era a perda de capa pictórica producida polos golpes e o mal manexo da imaxe. Tamén tiña unha grosa capa de suciedade pola acumulación de pó e escrementos de insectos. Pero a alteración máis grave foi a separación dunha peza na parte da nuca. Esta peza é tallada de forma separada polo escultor para introducir os ollos de cristal, e logo, unha vez colocada a peza no seu sitio, selábase con cola de carpinteiro. Co tempo, as propiedades deste adhesivo, van desaparecendo, o que fixo que o golpe tan forte producirá a separación do resto do corpo.
Nada máis entrar no obradoiro, o que se fixo foi un análisis histórico-artístico e físico-químico da peza. Antes de intervir é preciso coñecer a obra e o seu estado, para poder determinar o tipo de productos, materiais e tratamentos a desenrolar. A primeira actuación foi unha limpeza mecánica (por medio de bisturí) e química (con disolventes acuosos), onde se eliminiou a capa de suciedade, e máis profundamente, os repintes que se fixeron na faciana co paso do tempo e que non eran orixinais (coloretes, beizos, ollos…).
O seguinte paso foi adherir a peza da cabeza cun adhesivo polivinílico. O saneamento do oco fíxose con anterioridade para deixar ese espazo vacio totalmente limpo. Unha vez completa a obra, procedeuse a estucar aquelas faltas de pintura, ou aquelas lagunas onde o soporte de madeira encontrábase á vista. Mediante unha pasta de sulfato cálcico aglutinado, cubríronse tódalas faltas salientables, e posteriormente lixáronse para nivela-las ou darlle forma, como foi no caso dos cabelos. Por último, coa reintegración cromática ditas faltas retomaron a súa cor, mediante a aplicación de tintas de acuarela sobre o estuco, que devolvían a unidade estética á peza. O barnizado da obra foi a etapa final deste proceso de conservación e restaruación, no que fixo falla respetar un tempo de secado, para que as alteracións climatolóxicas e ambientais non afectasen á talla.